Bij onze kennismaking met één van de droevigste teksten uit de Mesopotamische oudheid, de Assyrische elegie, merkten we dat de Mesopotamiërs goede redenen hadden om de dood te vrezen. Hun ideeën over de Onderwereld die hen wachtte, waren immers nogal grimmig. In onze eigen tijd zijn er vele religies die een vrolijkere blik op het hiernamaals bieden en bovendien zijn er ook een hoop mensen die er überhaupt niet van uitgaan dat er een bestaan na de dood is. Toch durf ik de uiterst controversiële stelling aan dat de meesten van ons niet bepaald uitkijken naar hun stervensuur.1 En deze angst voor de dood staat aan de wieg van veel prachtige kunst en intrigerende filosofische overpeinzingen. In dit blog wil ik enkele van zulke overpeinzingen met jullie delen, en dan wel degene die op schrift zijn gesteld door Thomas Nagel en Martha Nussbaum.