Onderzoek doen in de Assyriologie is niet alleen een intellectuele vreugde, het kan ook een oefening in dito verdriet zijn. Dat laatste zal wellicht als een verbazing komen voor degenen die al een aantal van mijn vrolijke blogs over de fascinerende wereld van het oude Nabije Oosten hebben gelezen. Het zit als volgt: hoewel wij heel veel nuttige bronnen hebben gevonden waaruit we veel te weten zijn gekomen, ontbreekt er nog steeds een hoop essentiële informatie.1 Als men bijvoorbeeld de op verhalen gerichte methodologieën van de ecologische geesteswetenschappen wil inzetten om te onderzoeken hoe mensen vroeger met de natuur omgingen, dan zijn er wel wat verhalen nodig.2 Wanneer zulke specifieke bronnen mettertijd verloren zijn gegaan, zoals het geval lijkt te zijn met het oude Elam – grofweg het zuidwesten en oosten van het huidige Iran – dan is het toepassen van zulke methodologieën schier onmogelijk.3 Maar laat ons niet tot wanhoop vervallen! Want er zijn waarschijnlijk nog immer  kleitabletten en soortgelijke documenten te vinden in tot nu toe onontdekte archeologische vindplaatsen. En daarnaast liggen er nog duizenden ongelezen fragmenten van kleitabletten, papyri en andere media in archieven te verstoffen, die wellicht al niet meer bestudeerd zijn sinds zij uit de grond werden gehaald. Deze laatste geruststelling komt echter met wat haken en ogen, aangezien er tot op heden simpelweg niet genoeg gespecialiseerde geleerden zijn geweest om al deze documenten te onderzoeken – als zij überhaupt gelezen kunnen worden.4 Maar wat dat betreft is er ook goed nieuws: A.I., dat wil zeggen artificiële of kunstmatige intelligentie, kan ons hierbij helpen! Of toch niet?